خب اینجا بحث خیلی مفصلی پیش میاد... البته هدف من هم از زدن تاپیک طرح همین بحثاس... به این جور بحثها خیلی علاقه دارم و تا هر جا ادامه داشته باشه٬ حاضرم جلو بیام....
اما این مسئله ای که شما مطرح می کنید٬ از جنبه های مختلفی قابل بررسیه:
جنبه اول همونیه که بچه ها گفتن... دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی (معادل دهه ۵۰ و ۶۰ شمسی) تو کل دنیا نه فقط ایران٬ دهه تالیف موسیقی بود٬ یعنی رویکرد همه فعالان عرصه موسیقی توی کل دنیا compose کردن نتها و ساخت کارهای بدیع عمدتا (و حتی کاملا) ارکسترال یا آکوستیک بود... البته به دلایل مختلف الان این رویکرد عوض شده و خیلی از چهره های برجسته اون دوران دیگه در قید حیات نیستن... گرچه توی کل دنیا این درصد بیشتره ولی توی ایران هم وجود داره... توی ایران دیگه امثال بابک بیات٬ واروژان٬ همایون خرم٬ فرهاد٬ جلیل شهناز٬ حسن کسایی٬ جلال ذوالفنون٬ آندره٬ هایده٬ مهستی٬ بنان و غیره دیگه نیستن ... اما بعضی هاشون همین الان هم در قید حیات هستن که متاسفانه کسی قدرشونو نمی دونه... امثال استاد انوشیروان روحانی٬ شهرداد روحانی٬ محمدرضا شجریان٬ ایرج٬ اردلان سرفراز و خیلی های دیگه... نکته ای که اینجا وجود داره اینه که بعضی از ستاره های اون دهه هنوز هستن. امثال ابی و داریوش و معین و سیاوش قمیشی که از خواننده های مشهور همون دوران بودن... حتی اینها هم الان سراغ افرادی مثل انوشیروان روحانی یا ایرج جنتی عطایی یا اردلان سرفراز نمیرن!!
جنبه های بعدی رو توی پست های بعدی میگم که شلوغ کاری نشه٬ اگه بخواید نقل بگیرید هم راحت تر باشید