همیشه کارن همایونفرُ به عنوان یک موزیسین خوب میشناسم ولی این حرفش کمی بوی حسادت داره. شادمهرُ نباید با این چند سال اخیرش سنجید، شادمهرُ باید از سال 87 تا 91 سنجید، حیف شادمهر در ایران نموند و وارد موسیقی فیلم نشد وگرنه تو این حیطه هم خودشُ به دیگران تحمیل می کرد. مگه میشه به موسیقی های مسافر ، هزار و یک شب، دهاتی ، غریبه ، آدم و حوا ، ستاره ، علامت سوال ، فال قهوه ، سبب ، تقدیر ، انتخاب و ... بگیم معمولی ولی میلیون ها مخاطب جذب کنه در حالی که آخرین آلبوم باکلام کارن همایونفر با صدای یک خواننده و با ترانه های یغما گلرویی اصلا شنیده نشد و یا همکاری کارن همایونفر و کاوه آفاق هیچ جلوه ای نداشت. تو نسل دوران شادمهر به نظر من یک نفر عملکرد فنی بهتری از شادمهر داشت که اون هم مقطعی بود، آریا عظیمی نژاد بود که سبکی منحصر به فرد داشت ، ترکیب موسیقی نواحی و فُلک با صدای های الکترونیکی ... ولی کارن همایونفر چه در موسیقی کلاسیک و چه در راک هایی که ارائه داد فقط از چهارچوب های غربی تقلید کرد.