○● چت روم بروبکس بارانی ™●○

از هَر کَرانه تیرِ دُعا کَرده ام رَوان ،
باشَد کَز آن میانه یِکی کارگَر شَوَد

دَر تَنگنای حیرَتَم از نِخوَت رَقیب ،
یا رَب مَباد آنکه گِدا مُعتَبَر شَوَد ... (sm50)

گَر عاشقِ رویَت را سَرگَشته هَمی خواهی ،
حَقا که اگَر از مَن سَرگَشته تَرَت اُفتَد ... (sm50)

خواَهم شُدَن به مِیکَده گِریان و دادخواه ،
کَز دستِ غُم خَلاصِ من آنجا مَگَر شَوَد

حافظ چو نافِه یِ سَرِ زُلفَش به دَستِ توست ،
دَم دَرکَش اَر نه بادِ صبا را خَبَر شَوَد ... (sm50)

پا بَر سَر دَرویشان از کِبر مَنِه یارا ،
دَر طَشتِ فَنا روزی به تیغ سَرَت اُفتَد

اکنون منِ بیچاره دَر دَستِ تو چون مومَم ،
بیچاره تو گَر روزی مَردی به سَرت اُفتَد ... (sm50)

گُفتی شِکَرم بَخشَم عطار سَبُک دِل را ،
آن بَر تو گِران اُفتَد راَیِ دِگَرَت اُفتد ... (sm50)

اِی نورِ هَر دو دیده ،
بی تو چگونه بینَم ،
وِی گَردَنم بِبَسته ،
از تو کجا گُریزَم

ای شِش جَهَت زِ نورَت ،
چون آینه ست شِش رو ،
ای رویِ تو خُجَسته ،
از تو کجا گُریزَم ،

گَر بَندَم این بَصَر را ،
وَر بُگسَلَم نَظَر را ،
از دِل نِهی گُسَسته ،
از تو کجا گُریزَم ... (sm50)

Ice ... (sm172)

جِلوه یِ گُل ، بویِ سُنبُل ،
نالِه ی چَنگ ، بانگِ بُلبل
کَرده صَحن چَمن پُر زِ غُلغُل ،
شَبنَم صُبحُ بَر چِهره یِ گُل

مُطرب آهَنگُ را تازه تَر کُن ،
وَز دِل خویشُتَن نَغمه سَر کُن
زَخمِ دلِ تارُ به زَخمه مَیازار ،
نالِه ی تارُ کَمتر بُرون آر

بِگو به ساقی ای نسیمِ سَجَری ،
شُد سُپَری عَهدِ خزان
بیا به عاشقان بِپِیما قَدَحی ،
خونِ دلِ دختِ رزان

از غَمِ عشق ، شُد دِلَم خون ،
وَز رَه چَشم ، رفتُ بیرون

ای عشق آخَر کَردی بی خَبَرم ،
با یِک جِلوه بردی دِل زِ بَرَم

زِ آتَش عِشقت این دِل زارَم ،
گَشته پَریش
آتَشی اما دَر دِل عاشق ،
مَرهَم ریش

تو آخَر چِه ای رهزَنِ دل بَلایِ جان ها ،
ازَ آتَشِ پُر شَرَرت سوخته شُد چه خانِمان ها

باعِثِ آه و بیدادِ و ناله ،
از چَکاوَک بُوَد عِشقِ لاله

ساقی اگَر بَرخیزَد ،
باده به جامَم ریزَد ،
شُعله یِ عَشقَش فُروزَم

مُطرب اگَر بِنشینَد ،
حالَتِ عاشِق بینَد ،
از غَمِ عشقَش بِسوزَد

بَرکِشَد از پَرده ی بیدادُ بیرون ،
نالِه ی روحُ بَخشِ همایون ... (sm50)

بَهارِ دِلکَش رَسید و دِل به جا نَباشَد
از آن که دِلبَر دَمی به فِکرِ ما نَباشَد

در این بهار اِی صَنَم بیا و آشتی کُن ،
که جَنک و کین با مَن حَزین رَوا نَباشد

صُبحدم بُلبُل بَر درختِ گُل به خَنده می گُفت
نازنین را ، مه جَبینان را ، وفا نَباشد

اگَر که با این دلِ حَزین تو عَهدُ بَستی
حَبیبِ من با رقیبِ من چِرا نِشَستی
چِرا دِلَم را عَزیزِ مَن از کینه خَستی

بیا دَر بَرم از وَفا یِک شب ،
ای مَهِ نَخشَب ،
تازه کُن عَهدی که بَرشِکَستی ... (sm50)

آن سو مَرو ، این سو بیا ،
ای گُلبُن خَندانِ من
ای عَقلَ عَقلِ عَقلِ من ،
ای جانِ جانِ جانِ من

دریایِ چَشمَم یک نَفس ،
خالی مَباد از گوهَرت
خالی مَبادا یک زمان ،
لَعلِ خوشَت از کانِ من

عشقِ تو را مَن کیستَم ،
از اَشک خون ساقیستَم
سَغراقِ مِی چَشمانِ من ،
عَصارِ مِی مُژگانِ من

زَ اَشکَم شَرابَت آورَم ،
وَز دِل کَبابَت آوَرم
این اَست تَر و خُشکِ من ،
پیدا بُوَد اَمکانَ من

دَر سِر به چَشمم چَشم تو ،
گویَد به وَقتِ خَشمِ تو
پِنهان حَدیثی کو شود ،
از آتَش پِنهانِ من

با این هَمه کو قَندِِ تو ،
کو عَهد و کو سوگندِ تو
چون بوریا بَر می شِکَن ،
ای یارِ خوشِ پیمانِ من

گُفتم چو خواهی رَنجِ من ،
آن رَنج باشد گَنجِ من
مَن بوهُزَیره آمدم ،
رَنج و غَمت هم مالَ من

پَس در دَست در اَنبان کُنم ،
خواهُنده را سُلطان کُنم
مُر بَدرِ را بَدره دَهَم ،
چون بَدر شُد مِهمانِ من ... (sm50)

ما را به جُز خیالَت ،
فِکری دِگر نباشَد
در هیچ سَر خیالی ،
زین خوبتَر نَباشَد

کِی شَبرُوان کویَت ،
آرَند رَه به سویَت
عَکسی زَ شَمعِ رویَت ،
تا راهبَر نَباشَد

ما با خیالِ رویَت ،
مَنزِل در آبِ دیده
کَردیم تا کَسی را ،
بَر ما گُذَر نَباشد

در کویِ عِشق جان را ،
باشَد خَطر ،
اگَر چه ،
جایی که عشق باشد ،(sm50)
آنجا خَطَر نَباشَد ...

نَهادَم جانِ شیرین را ،
که می سوزَد بَرای تو

مَرا چه جایِ دِل باشَد ،
چو دِل گَشستَه ست جایَ تو ... (sm50)

چو شیرینتَر نُمُود اِی جان ،
مَها شور و بَلایِ تو
نَهادَم جانِ شیرین را ،
که می سوزَد بَرای تو

رَوان از تو خَجِل باشد ،
دِلَم را پا به گِل باشد
مرا چه جای دِل باشد ،
که دِل گَشته ست جای تو

تو خورشیدی و دِل دَر چَه ،
بِتاب از شَهر به دِل گَه گَه
که می کاهَد چو ماه اَی مَه ،
به عشقِ جان فَزَای تو

به خود مِسَم ، به تو زَرَم ،
به خود سَنگَم ، به تو دُرَم
کَمر بَستم به عِشق اَندَر ،
به اومیدِ قَبای تو

گِرَفتَم عشق را دَر بَر ،
کُلَه بِنهاده ام از سَر
مَنَم مُحتاج و می گویم ،
زِ بی خویشی دُعایِ تو

دِلا از حَد خود مَگَذر ،
بُرون کُن باد را از سَر
به خاکِ کویِ او بِنگَر ،
ببین صَد خونبَهای تو

اَلا تَبریز خوش جایَم ،
زِ شَمس الدین به هِیهاهَم
زَنَم لَبِیک و می آیَم ،
بِدان کَعبه لَقایِ تو ... (sm50)

کَمینه چِشمه اش چَشمی ست روشَن ،
که ما از نورِ او صَد فَر بِگیریم ... (sm50)

بیا تا عاشِقی از سَر بِگیریم ،
جهان خاک را دَر زَر بِگیریم
بیا تا نوبَهار عشق باشیم ،
نَسیم از مُشک و از عَنبَر بِگیریم

زَمین و کُوه و دَشت و باغ و جان را ،
هَمه در حُله یَ اَخضَر بِگیریم ،

زِ دِل رَه بُرده اَند ایشان به دِلبَر ،
زِ دِل ما هَم رَه دِلبَر بِگیریم

مُسلمانی بیاموزیم اَز وِی ،
اگَر آن طُره ی کافَر بِگیریم

کَمینه چِشمه اش ،
چَشمی ست روشَن
که ما از نورِ او ،
صَد فَر بِگیریم ... (sm50)

این کیست چُنین غُلغُله دَر شَهر فِکَنده ،
دِل ها هَمه لَرزان شُده ،
جان ها هَمه بی سَر ... (sm50)

این نیمِ شبان کیست ،
چو مَهتاب رَسیده
پِیغَمبر عِشق است ،
زِ مِحراب رَسیده

آوَرده یِکی مَشعَله آتَش زَده دَر خواب ،
از حَضرَت شاهَنشَه بی خواب رَسیده

این کیست بِگویید ،
که دَر شَهر جُز او نیست ،
شاهی به دَر خانه یِ بَواب رَسیده

این کیست چُنین خانِ کَرَم باز گُشاده ،
خَندان جَهت دَعوتِ اَصحاب رَسیده

دِل ها هَمه لَرزان شُده جان ها هَمه بی سَر ،
یَک شِمِه از آن لَرزه به سیماب رَسیده

آن نَرمی و آن لطُف که با بَنده کُنَد او ،
زان نرَمی و زان لطُف به سَنجاق رَسیده

زان ناله و زان اَشک ،
که خُشک و تَر عَشق است ،
یِک نَغمه یِ تَر نیز به دولآب رَسیده

یک دَسته کِلید است به زیرِ بغلِ عِشق ،
از بَحرِ گُشاییدن اَبواب رَسیده ... (sm50)

اِی دَرسِ عِشقَت هَر شَبَم ،
با مَن تِکرار آمَده
وُی روزِ من بی رویِ تو ،
چون شامِ تار آمَده

اِی مَه غُلامِ رویِ تو ،
گَشته زُحل هِندوی تو
وِی خور زِ عَکس رویِ تو ،
چون ذَره دَر کار آمَده

ای دَر سَرم سودایِ تو ،
جان و دلَم شِیدای تو
گَردون به زیرِ پایِ تو
چون خاکِ رَه خوار آمَده

جان بَنده شُد رایَ تو را ،
رویِ دل آرایِ تو را
خاکِ کَف پای تو را ،
چَشمَم به دیدار آمَده ... (sm50)

دو زُلفُنِت بُوَد تارِ رُبابُم ،
چه می خواهی از این حالِ خَرابُم

تو که با مو سَرِ یاری نداری ،
چرا هر نیمه شو آیی به خوابُم

بلا رَمزی زِ بالای تِه باشه ،
جُنون سِری زِ سودایِ ته باشه
بِصورَت آفرینُم این گَمان بی ،
کِه پِنهان در تَماشای تِه باشه

مو کَز سوته دِلانُم ،
چون نَنالُم
مو کَز بی حاصِلانُم ،
چون نَنالُم

نِشسته بُلبلان با گُل بنالَند ،
مو که دور از گُلانُم چون نَنالُم

خدایا خَسته و زارُم از این دِل ،
شُب و روزان دَر آزارُم از این دِل
مو از دِل نالُم و دِل نالَد از مو ،
زِ مو بِستان که بیزارُم از این دِل

چه خوش بی مهرَبونی دَردِسر بی ،
که یِکسَر مِهرَبونی دَردِسر بی
اگر مَجنون دلَ شوریده ای داشت ،
دلِ لیلی از او شوریده تر بی

زِ دِل مِهر تو ای مَه رَفتنی نِی ،
غَمِ عِشقِت به هَر کَس گُفتنی نِی
ولیکَن داغِ این مَهر و محبت ،
میونِ مردُمون بِنهُفتَنی نِی ... (sm50)

رَه مِیخانه و مَسجِد کُدام است ،
که هَر دو بَر مَنِ مِسکین حَرام است
نه دَر مَسجِد گُذارَندَم که رِندِی ،
نه دَر مَیخانه کین خَمار خام است

میان مَسجِد و مِیخانه راهی ست ،
غَریبم ، عاشقم آن رَه کدام است

مَرو کَعبه خَرابات است آنجا ،
حَریفَم قاضی و ساقی اِمام است
به مِیخانه امامی مَست خُفتَه ست ،
نمی دانم که آن بُت را چه نام است

زِ حَد بُگذَشت مَستی های ذَرات ،
فَلَک مَست و زَمین مَست و زَمان مست
بیا در باغ و شورِ بُلبلان بین ،
سَمَن مَست و چَمَن مَست ، ارغَوان مَست ... (sm50)

ای دل شده مُبتلای عِشقَت ،
تا چَند کِشَم بّلایِ عِشقت
بیگانه شَوَد زِ خویش چون مَن ،
هر کو شَوَد آشنای عِشقَت

بُلبُل صٍِفَت از هِزاردستان ،
هَر لَحظه زَنَد نَوایِ عِشقَت
چون صُبح زِ مِهر می زَنَد دَم ،
تا یافت دِلَم صَفای عِشقَت

اَسرار حَقیقَت آشکار است ،
دَر جامِ جهان نَمایِ عِشقَت
گَر سَر نَرَود به خاکِ بایَد ،
از سَر نَرَوَد هوای عِشقَت

شُد عاشق خسته ، مست و مدهوش ،
از جامِ طَرَب فَزای عَشقَت ... (sm50)

گُفت مَعشوقی به عاشِق که ای فَتا ،
تو به غُربَت دیده ای بَس شَهرها
از کُدامین شَهر زان ها خوشتَر است ،
گُفت آن شَهری که دَر وِی دِلبَر است

هَر کُجا یُوسُف رُخی باشَد چو ماه ،
جَنَت است آن گَرچه باشَد قَعرِ چاه
بی تو جَنَت دوزَخ است ای جان فَزا ،
با تو زِندان گُلشَن است ای دِلرُبا

هَر کجا تو با مَنی ، مَن خوشدِلَم ،
گَر بُوَد در قَعرِ چاهی مَنزِلَم ...

به تیغَم گر کُشَد ، دَستَش نَگیرم ،
وَگر تیرم زَنَد مِنَت پَذیرم
کَمان اَبرویَت را گو بِزَن تیر ،
که پیشِ دست و بازویَت بِمیرَم

نِگارینا دِل و جانُم ته داری ،
هَمه پیدا و پِنهانُم ته داری
نمیدونُم که این دَرد از که دارم ،
هَمی دونُم که درمونُم ته داری

نمی دونُم دلُم دیوونه ی کیست ،
اسیرِ نَرگِسِ مستونه ی کیست
نمی دونم دل سَرکَشَته ی مو ،
کُجا می گَردَد و دَر خونه ی کیست ... (sm50)

مرحّبا اِی پِیک مُشتاقان ،
بِده پِیغامِ دوست
تا کُنَم جان از سَر رَغبَت ،
فَدای نامِ دوست

سَر زِ مَستی بَرنَگیرَد ،
تا به صُبحِ روزِ حَشر ،
هَر که چون من در اَزَل ،
یِک جُرعه خورد از جامِ دوست

میلِ من سویِ وِصال و قًصدِ او سویِ فِراق ،
تَرکِ کامِ خود گِرِفتَم تا بَرآید کامِِ دوست

زُلف او دام است و خالَش دانه ی آن دام و من ،
بَر امید دانه ای افتاده ام دَر دامِ دوست ... (sm50)

شَرابِ نابِ رَحمَت را چه گوییم ،
کَز او دِلداده مَست و دلسِتان مست
زِ دُنیا تا به اقبا گَر بِبینی ،
هَمه رَه کارِوان دَر کارِوان مَست
جَهان مستَند و از مَستی نَدانَند ،
جَهان اَندَر جَهان اَندر جَهان مَست

ای شام زِ کویِ ما گُذَر کُن ،
ای صُبح به حالِ ما نَظَر کُن

زِ کویِ ما گُذَر کُن ای شام ،
به حالِ ما نَظر کُن ای صبح
از ظُلمَلت شَب تَنم بِفرسود ،
یا رب شبِ ظُلمَتم سَحر کن

ای بادِ سَحر بگوی با یار ،
خود را بَرِ تیرِ او سِپَر کن

گَر کُشته شوَم به داغِ هِجرَش ،
بَر کُشته ی خویشتن نَظَر کُن
حافظ اگرَت هوای وصل سَت
بَرخیز هَلا و تَرک سَر کُن ... (sm50)

تا موج موجِ این بَهر ،
ما نیز رَهسِپاریم ،
با جوی ها بِگویید ،
اِی قَطره های باران ... (sm50)

دانی که چیست دولَت ،
دیدارِ یار دیدن
در کویِ او گِدایی ،
بَر خُسرَوی گُزیدن

از جان طَمَع بُریدن ،
آسان بُوَد وَلیکَن ،
از دوستانِ جانی ،
مُشکل توان بُریدن

خواهَم شُدَن به بُستان ،
چون غُنچه با دلِ تَنگ ،
وان جا به نیک نامی ،
پیراهَنی دَریدَن

گَه چون نَسیم با گُل ،
رازِ نَهُفته گُفتَن ،
گَه سِر عِشقبازی ،
از بُلبُلان شنیدَن

فُرصَت شُمار صُحبَت ،
کَز این دو راه مَنزِل
چون بُکذَریم دیگَر ،
نَتوان به هَم رسیدَن ... (sm50)

گُفتا تو از کُجایی ،
کآشُفته می نُمایی
گُفتم مَنم غَریبی ،
از شَهرِ آشنایی

گُفتا سَرِ چه داری ،
کَز سَر خَبَر نَداری
گُفتَم بُر آستانَت ،
دارَم سَرِ گِدایی

گُفتا کِدام مُرغی ،
کَز این مَقام خوانی
گُفتَم که خوش نَوایی ،
از باغِِ بینَوایی

گُفتا به دِلرُبایی ما را چِگونه دیدی ،(sm50)
گُفتَم چو خِرمَنی گُل دَر بَزمِ دِلربایی ...

گُفتا چِرا چو ذَره ،
با مِهر عِشق بازی
گُفتَم از آنکه هَستَم ،
سَرگَشته ای هوایی

گُفتا بگو که خواجو ،
دَر چَشمِ ما چه بینَد
گُفتَم حَدیثِ مَستان ،
سِری بُوَد خدایی ... (sm50)

جان بی جَمال جانان مِیلِ جهان ندارد ،
هر کَس که این ندارد حَقا که آن ندارد

با هیچکَس نِشانی زان دِلسِتان ندیدم ،
یا من خَبَر نَدارم ، یا او نِشان نَدارد

هَر شَبنَمی در این رَه ،
صد بحر آتشین است ،
دردا که این مُعما ،
شَرح و بَیان نَدارد

سَرمَنزِل فَراغَت نَتوان زِ دست دادن ،
ای سارِوان فروکِش کاین رَه کَران نَدارد

احوالِ گَنج قارون کایام داد بَر باد ،
با غُنچه باز گویید تا زَر نَهان نَدارَد

کَس در جََهان ندارد یک بَنده همچو حافظ ،
زیرا که چون تو شاهی کَس دَر جهان نَدارَد ... (sm50)

خوش است ناله ی نای و نَوایِ زیرِ و بَمی ،
دَمی خُجَسته و دَر صُحبَت خُجَسته دَمی

چه رازها که نَگُفتَم ،
کُجاست هَمنَفَسی
چه راه ها که نَرَفتَم ،
کُجاست همقَدَمی

چرا به دَفتَرِ عشق ای خدای لوح و قَلَم ،
به غیرِ حِیرت و حَسرت نمی زنی رَقمی ... (sm50)

به عِشق کوش ،
که تا در دِل تو رَه نَکُنَد ،
نه ماجَرایِ وجودی ،
نه وَحشتِ عَدَمی

شَکار شُد دلِ رَعدی ،
به یِک نِگاه و حَذَر
ز شیرگیریِ چشمانِ ،
آهویِ حَرَمی ... (sm50)

آتَش عِشق است کاندَر نِی فِتاد ،
جوشِش عِشق است کاندر نِی فِتاد

نِی حَدیث راهِ پُر خون می کُند ،
قِصه هایِ عشقِ مَجنون می کُند

نِی حَریف هر که از یاری بُرید ،
پَرده هایش پَرده های ما دَرید

هَر که را جامه زِ عِشقی چاک شُد ،
او زِ حِرص و عِیب کُلی پاک شُد

شاد باش ای عِشقِ خوش سودایِ ما ،
ای طَبیبِ جُمله عِلت های ما

جِسمِ خاک از عِشق بَر اَفلاک شُد ،
کوه دَر رَقص آمد و چالاک شٌد

چون نَباشَد عشق را پَروای او ،
او چو مُرغی ماند بی پروا او

عشق زِنده در روان و بَصَر ،
هر دَمی باشَد زِ غُنچه تازه تر

دَر نگنجد عشق در گفت و شنید ،
عشق دریایی ست قَعرَش ناپَدید

مَحرَم این هوش جُز بیهوش نیست ،
مَر زَبان با مُشتَری جُز گوش نیست ... (sm50)

ایِ یوسُف خوشِ نامِ ما ،
خوش می رَوی بَر بامِ ما ،
ای دَر شِکسته جامِ ما ،
ای دَر بُریده دامِ ما

ای نورِ ما ،
ای سورِ ما ،
ای دولتِ مَنصورِ ما ،
جوشی بِنه بَر سورِ ما ،
تا مِی شَود انگورِ ما

ای دِلبر و مَقصود ما ،
ای قِبله و مَعبود ما ،
آتَش زَدی دَر عودِ ما ،
نَظاره کُن دَر دودِ ما

ای یارِ ما ، عَیارِ ما ،
دامِ دلِ خَمارِ ما ،
پا وامَکِش از کارِ ما ،
بِستان گِرو دَستارِ ما

دَر گِل بِمانده پای دل
جان می دَهَم چِه جایَ دل ،
وَز آتَش سودایِ دل ،
ای وایِ دل ای وایِ دل ای وایِ ما ...(sm50)

ساقی بِده آن شَرابِ گُلرَنگ ،
مُطرِب بِزَن آن نَوای بَر چَنگ
کَز زُهد ندیده ام فُتوحی ،
تا کِی زَنم آبگینه بَر سَنگ

خون شُد دلِ من نَدیده کامی ،
الا که بِرَفت نام با نَنگ
عِشق آمد و عَقل همچو بادی ،
رَفت از بَرِ من هِزار فَرسَنگ

ای زاهدِ خِرقه پوش تا کِی ،
با عاشقِ خَسته دِل کُنی جَنگ
گِردِ دو جَهان بِگَشته عاشق ،
زاهِد بِنِگَر نِشَسته دِلتنگ

سعدی همه روزِ عشق می باز ،
تا دَر دو جهان شَوی به یِک رَنگ ... (sm50)

در نَمازَم خَمِ ابروی تو با یاد آمد ،
حالَتی رَفت که مِحراب به فریاد آمد

از مَن اکنون طَمَع صَبر و دِل و هوش مَدار ،
کان تَحَمُل که تو دیدی هَمه بَر باد آمَد

زیرِ بارنَد دِرَختان که تَعَلُق دارند ،
ای خوشا سَرو که از بارِ غَم آزاد آمد ... (sm50)

دِل و دین و عَقل و هوشَم ،
هَمه را بَر آب دادی
زِ کُدام باده ساقی ،
بِه منِ خراب دادی

دلِ عالَمی زِ جا شُد ،
چو نِقاب بَرگُشودی
دو جهان بِهَم بَرآمَد ،
چو به زُلف تاب دادی

هَمه کَس نَصیب خود را ،
بَرَد از زَکاتِ حُسنَت
به مَن فَقیرِ و مِسکین ،
غمِ بی حِساب دادی

زِ لَبِ شِکر فُروشَت ،
دلِ فیض خواست کامی
نه اجابَتَم نُمودی ،
نه مَرا جواب دادی ... (sm50)

چینِ زُلفِ مِشکین را بَر رُخ نِگارَم بین ،
حلقه های او بِشمار ،
عُقدِه هایِ کارَم بین

از دَمیدن خَطَش ،
اشکِ مَن به دامَن ریخت ،
هاله بَر مَهش بِنگر ،
لاله در کِنارَم بین

نقدِ هر دو عالم را ،
باختم به یک دیدن ،
طَرزِ بازیَم بِنگَر ،
شیوه ی قُمارَم بین

می کِشَد به مِیدانَم ،
صَف کِشیده مُژگانَم ،
گَر زِ جَنک برکَشتم ،
مردِ صَدهِزارم بین ... (sm27)

(sm182)(sm40)

من از مجاورتِ یک درخت می آیم
که روی پوستِ آن
دست های ساده ی غربت
اثر گذاشته بود :
به یادگار نوشتم
خطی ز دلتنگی.

(sm50)