نمایش نسخه قابل چاپ
ای دل شده مُبتلای عِشقَت ،
تا چَند کِشَم بّلایِ عِشقت
بیگانه شَوَد زِ خویش چون مَن ،
هر کو شَوَد آشنای عِشقَت
بُلبُل صٍِفَت از هِزاردستان ،
هَر لَحظه زَنَد نَوایِ عِشقَت
چون صُبح زِ مِهر می زَنَد دَم ،
تا یافت دِلَم صَفای عِشقَت
اَسرار حَقیقَت آشکار است ،
دَر جامِ جهان نَمایِ عِشقَت
گَر سَر نَرَود به خاکِ بایَد ،
از سَر نَرَوَد هوای عِشقَت
شُد عاشق خسته ، مست و مدهوش ،
از جامِ طَرَب فَزای عَشقَت ... (sm50)
گُفت مَعشوقی به عاشِق که ای فَتا ،
تو به غُربَت دیده ای بَس شَهرها
از کُدامین شَهر زان ها خوشتَر است ،
گُفت آن شَهری که دَر وِی دِلبَر است
هَر کُجا یُوسُف رُخی باشَد چو ماه ،
جَنَت است آن گَرچه باشَد قَعرِ چاه
بی تو جَنَت دوزَخ است ای جان فَزا ،
با تو زِندان گُلشَن است ای دِلرُبا
هَر کجا تو با مَنی ، مَن خوشدِلَم ،
گَر بُوَد در قَعرِ چاهی مَنزِلَم ...
به تیغَم گر کُشَد ، دَستَش نَگیرم ،
وَگر تیرم زَنَد مِنَت پَذیرم
کَمان اَبرویَت را گو بِزَن تیر ،
که پیشِ دست و بازویَت بِمیرَم
نِگارینا دِل و جانُم ته داری ،
هَمه پیدا و پِنهانُم ته داری
نمیدونُم که این دَرد از که دارم ،
هَمی دونُم که درمونُم ته داری
نمی دونُم دلُم دیوونه ی کیست ،
اسیرِ نَرگِسِ مستونه ی کیست
نمی دونم دل سَرکَشَته ی مو ،
کُجا می گَردَد و دَر خونه ی کیست ... (sm50)
مرحّبا اِی پِیک مُشتاقان ،
بِده پِیغامِ دوست
تا کُنَم جان از سَر رَغبَت ،
فَدای نامِ دوست
سَر زِ مَستی بَرنَگیرَد ،
تا به صُبحِ روزِ حَشر ،
هَر که چون من در اَزَل ،
یِک جُرعه خورد از جامِ دوست
میلِ من سویِ وِصال و قًصدِ او سویِ فِراق ،
تَرکِ کامِ خود گِرِفتَم تا بَرآید کامِِ دوست
زُلف او دام است و خالَش دانه ی آن دام و من ،
بَر امید دانه ای افتاده ام دَر دامِ دوست ... (sm50)
شَرابِ نابِ رَحمَت را چه گوییم ،
کَز او دِلداده مَست و دلسِتان مست
زِ دُنیا تا به اقبا گَر بِبینی ،
هَمه رَه کارِوان دَر کارِوان مَست
جَهان مستَند و از مَستی نَدانَند ،
جَهان اَندَر جَهان اَندر جَهان مَست
ای شام زِ کویِ ما گُذَر کُن ،
ای صُبح به حالِ ما نَظَر کُن
زِ کویِ ما گُذَر کُن ای شام ،
به حالِ ما نَظر کُن ای صبح
از ظُلمَلت شَب تَنم بِفرسود ،
یا رب شبِ ظُلمَتم سَحر کن
ای بادِ سَحر بگوی با یار ،
خود را بَرِ تیرِ او سِپَر کن
گَر کُشته شوَم به داغِ هِجرَش ،
بَر کُشته ی خویشتن نَظَر کُن
حافظ اگرَت هوای وصل سَت
بَرخیز هَلا و تَرک سَر کُن ... (sm50)
تا موج موجِ این بَهر ،
ما نیز رَهسِپاریم ،
با جوی ها بِگویید ،
اِی قَطره های باران ... (sm50)
دانی که چیست دولَت ،
دیدارِ یار دیدن
در کویِ او گِدایی ،
بَر خُسرَوی گُزیدن
از جان طَمَع بُریدن ،
آسان بُوَد وَلیکَن ،
از دوستانِ جانی ،
مُشکل توان بُریدن
خواهَم شُدَن به بُستان ،
چون غُنچه با دلِ تَنگ ،
وان جا به نیک نامی ،
پیراهَنی دَریدَن
گَه چون نَسیم با گُل ،
رازِ نَهُفته گُفتَن ،
گَه سِر عِشقبازی ،
از بُلبُلان شنیدَن
فُرصَت شُمار صُحبَت ،
کَز این دو راه مَنزِل
چون بُکذَریم دیگَر ،
نَتوان به هَم رسیدَن ... (sm50)
گُفتا تو از کُجایی ،
کآشُفته می نُمایی
گُفتم مَنم غَریبی ،
از شَهرِ آشنایی
گُفتا سَرِ چه داری ،
کَز سَر خَبَر نَداری
گُفتَم بُر آستانَت ،
دارَم سَرِ گِدایی
گُفتا کِدام مُرغی ،
کَز این مَقام خوانی
گُفتَم که خوش نَوایی ،
از باغِِ بینَوایی
گُفتا به دِلرُبایی ما را چِگونه دیدی ،(sm50)
گُفتَم چو خِرمَنی گُل دَر بَزمِ دِلربایی ...
گُفتا چِرا چو ذَره ،
با مِهر عِشق بازی
گُفتَم از آنکه هَستَم ،
سَرگَشته ای هوایی
گُفتا بگو که خواجو ،
دَر چَشمِ ما چه بینَد
گُفتَم حَدیثِ مَستان ،
سِری بُوَد خدایی ... (sm50)
جان بی جَمال جانان مِیلِ جهان ندارد ،
هر کَس که این ندارد حَقا که آن ندارد
با هیچکَس نِشانی زان دِلسِتان ندیدم ،
یا من خَبَر نَدارم ، یا او نِشان نَدارد
هَر شَبنَمی در این رَه ،
صد بحر آتشین است ،
دردا که این مُعما ،
شَرح و بَیان نَدارد
سَرمَنزِل فَراغَت نَتوان زِ دست دادن ،
ای سارِوان فروکِش کاین رَه کَران نَدارد
احوالِ گَنج قارون کایام داد بَر باد ،
با غُنچه باز گویید تا زَر نَهان نَدارَد
کَس در جََهان ندارد یک بَنده همچو حافظ ،
زیرا که چون تو شاهی کَس دَر جهان نَدارَد ... (sm50)
خوش است ناله ی نای و نَوایِ زیرِ و بَمی ،
دَمی خُجَسته و دَر صُحبَت خُجَسته دَمی
چه رازها که نَگُفتَم ،
کُجاست هَمنَفَسی
چه راه ها که نَرَفتَم ،
کُجاست همقَدَمی
چرا به دَفتَرِ عشق ای خدای لوح و قَلَم ،
به غیرِ حِیرت و حَسرت نمی زنی رَقمی ... (sm50)