در ترانه نوین ایران، " بابک افشار" چهره ویژه ای است. در ملودی سازی نه امضاء آهنگسازانی مانند " مقصدی" ، " بیات" یا " محمد
شمس" را دارد و نه در ارکستراسیون و هارمونی همپای " واروژان" ، " آندرانیک" یا برادران " چشم آذر" است.
کارنامه متنوع و ناهمگون " افشار" طیفی از " کج کلاه خان" تا " بمان مادر" را شامل می شود.
با همۀ اینها " بابک افشار" یکی از مهمترین چهره های تحول ترانه فارسی است: با کشف صدای " عارف" در دهه ۴۰ و " داریوش" در
دهه ۵۰، با آوردن " واروژان" از اهواز به تهران، با تاسیس " استودیو طنین" در سال ۱۳۴۸ و در نهایت با ترانه جریان ساز " قصه دو ماهی"
در سال ۱۳۴۹ خورشیدی.
" بابک" از تلویزیون - هنوز سراسری نشده- " ثابت پاسال" در سال ۱۳۴۱ شروع می کند و با ترانه " شونه بسر" ، " عارف" را به رادیو
ایران می آورد. در آن سال ها ملودی های او به همراه " مقصدی" رنگ و بوی تازه ای به ترانه های گل و بلبلی و کلیشه ای روز می
دهند. به خصوص اینکه ترانه سرایی هم حالا (ابتدای دهه ۴۰) چهره پیشرویی دارد: " پرویز وکیلی". چندین ترانه برای " عارف" ، " ویگن"
، " نارملا" ، " رامش" و دیگران کارنامه کاری او در این دوران است.
نقطۀ آغاز انقلاب در ترانه اما تأسیس " استودیو طنین" است. زیرزمینی تنگ و نمور که پناهگاه یاغیان ترانه است: " تورج نگهبان" ، "
منفردزاده" ، " اتابکی" ، " جنتی عطائی" ، " شهیار قنبری" ، " واروژان" و " بابک افشار". در همین زیر زمین است که " قصه دوماهی" ،
" بره و گرگ" ، " یادم باشه یادت باشه" و ... را می سازد تا سوگلی ترانه خوانان - گوگوش- را به جایگاهی دست نیافتنی نشاند.
" بابک" در ابتدای دهه ۵۰ مسئول انتخاب صداهای تازه برای تلویزیون می شود و در همان گزینش هاست که " داریوش" ، " کیوان" و ...
را پذیرفته و صدای " علی حسین بیات زرندی مطلق" را رد می کند تا چندی بعد این صدای مردود شده با نام " بابک بیات" تاج ترانه
سازان را بر سر گذارد.
در دهه پنجاه " بابک" ترانه های بسیاری را می سازد. ترانه هایی که بسیاری از آنها ترانه های ماندگاری نیستند ولی برخی از آنها به
شاهکارهایی برای همیشه بدل می شوند:
رهگذار عمر ، من و دل ، نفرین نامه (داریوش)
قصه دو ماهی ، قصه بره و گرگ ، دیگه گریه دلو وا نمی کنه ، قصه گوی پیر شهر و ...(گوگوش)
صدای بارون (ستار)
یک نفس عطر تو بس ، بوی توقف ، همیشه تازه (لیلا فروهر)
کمی با من مدارا کن (هلن و مهستی)
