تاسف برانگیزهنوشته اصلی توسط Herzeleid
واقعا که
تاسف برانگیزهواقعا که
لابد دکترم میخوای بشی!!تاسف برانگیزه
نه چند دقیقه پیش تصمیم گرفتم منشیش بشملابد دکترم میخوای بشی!!
به اندازه ی توانم آرزو کردم دیگه
کلن نظام سلامتو دوست داری ولینه چند دقیقه پیش تصمیم گرفتم منشیش بشم
به اندازه ی توانم آرزو کردم دیگه
بازم به قول عزیزی : سقف ارزوهایت را تا جایی بالا ببر که بتوانی چراغی به آن نصب کنی
سامان جلیلی - طپش ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
کلن نظام سلامتو دوست داری ولی
بازم به قول عزیزی : سقف ارزوهایت را تا جایی بالا ببر که بتوانی چراغی به آن نصب کنی
آره به نظافت چی بیمارستان هم راضی ام
از این لامپ کوچولو ها نصب میکنم
البته از چهارپایه هم میشه استفاده کرد ولی به هر حال....آره به نظافت چی بیمارستان هم راضی ام
از این لامپ کوچولو ها نصب میکنم
نداریمالبته از چهارپایه هم میشه استفاده کرد ولی به هر حال....
به هر جهت تاریکی هم واسه خودش دنیایی داره مد نظرش داشته باشنداریم
انسان بی گذشته ی تنها فقط همین
از خود شروع می شود -از چند نقطه چین-
انسان کوچک ِ «بی از این پیش» ، سطرسطر
آهسته می رود به سوی «هرچه بعد از این»
در فکر یک مکعب تاریک و کوچک است؛
انسان بی طبیعت، بی خانه، بی زمین
انسان ِ عینک و چمدان و کتاب و کفش
بی دست و پا و چشم و دهان، بی جهان و دین
انسان ِ قطعه قطعه ی بی هیچ خاصیت
انسان ِمنقطع شده از نون و آ و سین
انسان منبسط شده و منقبض شده
انسان ِ هی به فکر خود ، آرام و خشمگین
انسان لحظه لحظه فرو رفته توی خود
روزی سقوط می کند آنسوی نقطه چین ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
در حال حاضر 31 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 31 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول