در دو سوی تُشَک ایستاده‌اند
مثل دو قهرمان آرام‌اند
به هم نزدیک می‌شوند
مثل دو دوست دست می‌دهند
به هم نگاه می‌کنند
مثل دریا و ماه
عمیق
به هم نگاه می‌کنند
آن‌گاه
کُشتی آغاز می‌شود
خم می‌شوند
دست در بازوی هم
کمرگاه و
ران‌ها
ناآرام
در هم می‌پیچند
وحشی و حمله‌ور
سرانجام
آن کس به خاک می‌افتد
که زودتر می‌گوید
دوستت دارم
نوشته اصلی توسط Saber
من برم ادامه ی کتاب " کارلوس فوئنتس " رو به خونم تا چونم رو به آرمین و علی به باد نه دادم !
همینو بگو
چطوری علیرضا
خوبم عشقمچطوری علیرضاخوبی؟
نقدت منتشر نشد؟
آتش عشق تو قلاووز شد
دوش دلم سوی دل افروز شد
چون به سخن داشت مرا دوش یار
چون به دم گرم جگرسوز شد
من چه زنم با دم و با مکر او
کو به دغل بر همه پیروز شد
این دل من ساده و بی‌مکر بود
دید دغل‌هاش بدآموز شد
تو را بر در نشاند او به طراری که می‌آید
تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد
دل را ز خود برکنده‌ام با چیز دیگر زنده‌ام
عقل و دل و اندیشه را از بیخ و بن سوزیده‌ام
از کاسهٔ استارگان وز خون گردون فارغم
بهر گدارویان بسی من کاسه‌ها لیسیده‌ام
در حبس تن غرقم به خون وز اشک چشم هر حرون
دامان خون آلود را در خاک می مالیده‌ام
من طرفه مرغم کز چمن با اشتهای خویشتن
بی‌دام و بی‌گیرنده‌ای اندر قفس خیزیده‌ام
زیرا قفس با دوستان خوشتر ز باغ و بوستان
بهر رضای یوسفان در چاه آرامیده‌ام
چون کرم پیله در بلا در اطلس و خز می روی
بشنو ز کرم پیله هم کاندر قبا پوسیده‌ام
مانند طفلی در شکم من پرورش دارم ز خون
یک بار زاید آدمی من بارها زاییده‌ام
تو را بر در نشاند او به طراری که می‌آید
تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد
به شدت این شعر رو دوست دارم
تو را بر در نشاند او به طراری که می‌آید
تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد
چقد اینجا میخوری خون جگر
کبوتر عصاتو بنداز و بپر...
!?Who Cares؟!
در حال حاضر 15 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 15 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول
