نوشته اصلی توسط Hadi
برای گفتن من شعر هم به گل ماندهزندگی من هر دقیقش بغض بود !
نمانده عمری و نمانده عمری صدها سخن به دل مانده
صدا؛ صدا که مرحم فریاد بود زخم مرا
به پیش درد عظیم دلم خجل مانده
از این روزگار هیچ گِله ای نیستبرای گفتن من شعر هم به گل مانده
نمانده عمری و نمانده عمری صدها سخن به دل مانده
صدا؛ صدا که مرحم فریاد بود زخم مرا
به پیش درد عظیم دلم خجل مانده
اگر هم هست دگر حوصله ای نیست
تو را بر در نشاند او به طراری که می‌آید
تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد
چه پنج شنبه كسل كننده اي
در حسرت دیدار تو آواره ترینمچه پنج شنبه كسل كننده اي
از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیستاز این روزگار هیچ گِله ای نیست
اگر هم هست دگر حوصله ای نیست
گر هم گله ای هست،دگر حوصله ای نیست
سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم
هر لحظه جز این دست مرا مشغله ای نیست
دیری ست که از خانه خرابان جهانم
بر سقفِ فروریخته ام چلچله ای نیست
در حسرت دیدار تو آواره ترینم
هرچند که تا منزل تو فاصله ای نیست
رو به روی تو کی ام من؟یه اسیر سرسپرده
چهره ی تکیده ای که تو غبار آینه مرده
من برای تو چی هستم؟کوه تنهای تحمل
بین ما پل عذابه،من خسته،پایه ی پُل
ای که نزدیکی مث من به من،اما خیلی دوری
خوب نگام کن تا ببینی چهره ی درد و صبوری...
دلم الان دو نخ سیگار میخواد
تو را بر در نشاند او به طراری که می‌آید
تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد
کاشکی می شد تو بدونی من برای تو چی هستمدلم الان دو نخ سیگار میخواد
از تو بیش از همه دنیا،از خودم،بیش از تو خستم
ببین که خستم،غرور سنگم،اما شکستم
کاشکی از عصای دستم یا که از پشت شکستم
تو بخونی،تو بدونی از خودم بیش از تو خستم
ببین که خستم تنها غروره عصای دستم
تو میگی سیگار دلم ؟دلم الان دو نخ سیگار میخوادمن میگم یه بطر شراب حیف که گیر نمیاد
در حال حاضر 4 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 4 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
