با این غروب از غمِ سبزِ چَمَن بِگو ،
اندوهِ سبزه های پَریشان به من بگو
اندیشه هایِ سوخته یِ ارغَوان بِبین ،
رمزِ خیالِ سوختِگان بی سُخن بِگو ...
با این غروب از غمِ سبزِ چَمَن بِگو ،
اندوهِ سبزه های پَریشان به من بگو
اندیشه هایِ سوخته یِ ارغَوان بِبین ،
رمزِ خیالِ سوختِگان بی سُخن بِگو ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
شوقِ جوانه رَفت زِ یادِ دِرَختِ پیر ،
ای بادِ نوبَهار زِ عَهدِ کُهَن بگو ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
از ساقیانِ بَزمِ طَرَبخانه ی صَبوح ،
با خامُشانِ غَم زده یِ انجُمن بِگو
زان مُژده گو که صَد گل سوری به سینه داشت ،
وینِ موجِ خون که می زَنَدَش در دهن بِگو ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
سروِ شِکَسته نَقشِ دلِ ما بَر آب زَد ،
این ماجَرا به آینه یِ دل شِکَن بگو
آن آبِ رَفته باز نَیایَد بِه جویِ خٌشک ،
با چَشمِ تَر زِ تِشنِگی یاسَمَن بِگو ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
آن سُرخ و سَبزِ سایه ، بَنفش و کَبود شُد ،
سَروِ سیاهِ من زِ روحِ چَمن بِگو ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
هِنگامِ سِپیده دَم خروسِ سَحَری ،
دانی که چِرا هَمی کُنَد نوحه گَری
یَعنی که نِمودَند دَر آیینه ی صٌبح ،
کَز عٌمر شَبی گُذَشت و تو بی خَبَری ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
ای عاشقان ، ای عاشقان پیمانه ها پُر خون کُنید ،
وَز خونِ دِل چون لاله ها رُخساره ها گُلگُون کُنید
دیوانه چون تُغیان کُنَد زَنجیر و زِندان بِشکَنَد ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
از زُلفِ لیلی حَلقه ای بَر گَردنِ مَجنون کُنید
نوری بَرای دوستان ، دودی به چَشمِ دُشمَنان ،
مَن دِل بَر آتَش می نَهَم ، این هیمه را افزون کُنید ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
آمَد یِکی آتَش سَوار ، بیرون جَهید از این حِصار ،
تا بَردَمد خورشیدُ نو ، شَب را زِ خود بیرون کنید
دیوانه چون تُغیان کُنَد ، زَنجیر و زِندان بِشکَنَد ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
این بار من یکبارِگی دَر عاشقی پیچیده ام ،
این بار من یکبارِگی از عافیَت بُبریده ام
دل را زِ خود بَرکَنده ام با چیزِ دیگر زِنده ام ،
عَقل و دل و اندیشه را از بیخ و بُن سوزیده ام ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
در حال حاضر 6 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 6 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول