این تَن اگَر کَم تَنَدی ، راهِ دِلَم کَم زَنَدی ،
راه شُدی تا نَبُدی ، این همه گُفتار مرا ...
این تَن اگَر کَم تَنَدی ، راهِ دِلَم کَم زَنَدی ،
راه شُدی تا نَبُدی ، این همه گُفتار مرا ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
من تَرکِ عشق و شاهدِ و ساغَر نمی کُنم ،
صَد بار توبه کردمُ دیگَر نمی کنم ...
باغِ بِهشت و سایه یِ طوبی و قَصرِ جور ،
با خاکِ کویِ دوست برابر نمی کُنَم ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
تَلقین و دَرسِ اهلِ نَظر یک اشارت است ،
گُفتم کِنایَتی و مُکدَر نمی کنم
هرگِز نمی شَوَد زِ سر خود خَبر مرا ،
تا در میانِ مِیکده سَر بر نمی کُنم ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
سِلسِله یِ مویِ دوست ،
حَلقه ی دامِ بَلاست
هَر که در این حَلقه نیست ،
فارِق از این ماجَراست ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
گَر بِزَنَندم به تیغ ،
در نظرش بی دِریغ
دیدن او یک نَظر ،
صد چو مَنَش خون بهاست ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
گَر بِرَوَد جانِ ما در طَلَب وصلِ دوست ،
حیف نَباشَد که دوست ،
دوست تر از جانِ ماست ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
مالکِ مُلکِ وُجود ،
حاکمِ رَد و قَبول
هر چه کند جُور نیست ،
گَر تو بِنالی جَفاست ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
گر بِنوازی به لُطف ور بِگُدازی به قَهر ،
حُکمِ تو بر ما روان ، زَجرِ تو بَر ما رَواست ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
دل می رَود زِ دَستم ، صاحِبدِلان خدا را ،
دَردا که رازِ پِنهان خواهَد شُد آشکارا
کَشتی نشسته گانیم ، ای باده شُرطه برخیز ،
باشَد که باز بینیم ، دیدار آشِنا را ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
ای صاحِب کَرامَت ، شُکرانه ی سلامَت ،
روزی تَفَقٌدی کن ، دَرویشَ بی نوا را ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
در حال حاضر 13 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 13 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول