ما را به جُز خیالَت ،
فِکری دِگر نباشَد
در هیچ سَر خیالی ،
زین خوبتَر نَباشَد
کِی شَبرُوان کویَت ،
آرَند رَه به سویَت
عَکسی زَ شَمعِ رویَت ،
تا راهبَر نَباشَد
ما با خیالِ رویَت ،
مَنزِل در آبِ دیده
کَردیم تا کَسی را ،
بَر ما گُذَر نَباشد
در کویِ عِشق جان را ،
باشَد خَطر ،
اگَر چه ،
جایی که عشق باشد ،
آنجا خَطَر نَباشَد ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
نَهادَم جانِ شیرین را ،
که می سوزَد بَرای تو
مَرا چه جایِ دِل باشَد ،
چو دِل گَشستَه ست جایَ تو ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
چو شیرینتَر نُمُود اِی جان ،
مَها شور و بَلایِ تو
نَهادَم جانِ شیرین را ،
که می سوزَد بَرای تو
رَوان از تو خَجِل باشد ،
دِلَم را پا به گِل باشد
مرا چه جای دِل باشد ،
که دِل گَشته ست جای تو
تو خورشیدی و دِل دَر چَه ،
بِتاب از شَهر به دِل گَه گَه
که می کاهَد چو ماه اَی مَه ،
به عشقِ جان فَزَای تو
به خود مِسَم ، به تو زَرَم ،
به خود سَنگَم ، به تو دُرَم
کَمر بَستم به عِشق اَندَر ،
به اومیدِ قَبای تو
گِرَفتَم عشق را دَر بَر ،
کُلَه بِنهاده ام از سَر
مَنَم مُحتاج و می گویم ،
زِ بی خویشی دُعایِ تو
دِلا از حَد خود مَگَذر ،
بُرون کُن باد را از سَر
به خاکِ کویِ او بِنگَر ،
ببین صَد خونبَهای تو
اَلا تَبریز خوش جایَم ،
زِ شَمس الدین به هِیهاهَم
زَنَم لَبِیک و می آیَم ،
بِدان کَعبه لَقایِ تو ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
کَمینه چِشمه اش چَشمی ست روشَن ،
که ما از نورِ او صَد فَر بِگیریم ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
بیا تا عاشِقی از سَر بِگیریم ،
جهان خاک را دَر زَر بِگیریم
بیا تا نوبَهار عشق باشیم ،
نَسیم از مُشک و از عَنبَر بِگیریم
زَمین و کُوه و دَشت و باغ و جان را ،
هَمه در حُله یَ اَخضَر بِگیریم ،
زِ دِل رَه بُرده اَند ایشان به دِلبَر ،
زِ دِل ما هَم رَه دِلبَر بِگیریم
مُسلمانی بیاموزیم اَز وِی ،
اگَر آن طُره ی کافَر بِگیریم
کَمینه چِشمه اش ،
چَشمی ست روشَن
که ما از نورِ او ،
صَد فَر بِگیریم ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
این کیست چُنین غُلغُله دَر شَهر فِکَنده ،
دِل ها هَمه لَرزان شُده ،
جان ها هَمه بی سَر ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
این نیمِ شبان کیست ،
چو مَهتاب رَسیده
پِیغَمبر عِشق است ،
زِ مِحراب رَسیده
آوَرده یِکی مَشعَله آتَش زَده دَر خواب ،
از حَضرَت شاهَنشَه بی خواب رَسیده
این کیست بِگویید ،
که دَر شَهر جُز او نیست ،
شاهی به دَر خانه یِ بَواب رَسیده
این کیست چُنین خانِ کَرَم باز گُشاده ،
خَندان جَهت دَعوتِ اَصحاب رَسیده
دِل ها هَمه لَرزان شُده جان ها هَمه بی سَر ،
یَک شِمِه از آن لَرزه به سیماب رَسیده
آن نَرمی و آن لطُف که با بَنده کُنَد او ،
زان نرَمی و زان لطُف به سَنجاق رَسیده
زان ناله و زان اَشک ،
که خُشک و تَر عَشق است ،
یِک نَغمه یِ تَر نیز به دولآب رَسیده
یک دَسته کِلید است به زیرِ بغلِ عِشق ،
از بَحرِ گُشاییدن اَبواب رَسیده ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
اِی دَرسِ عِشقَت هَر شَبَم ،
با مَن تِکرار آمَده
وُی روزِ من بی رویِ تو ،
چون شامِ تار آمَده
اِی مَه غُلامِ رویِ تو ،
گَشته زُحل هِندوی تو
وِی خور زِ عَکس رویِ تو ،
چون ذَره دَر کار آمَده
ای دَر سَرم سودایِ تو ،
جان و دلَم شِیدای تو
گَردون به زیرِ پایِ تو
چون خاکِ رَه خوار آمَده
جان بَنده شُد رایَ تو را ،
رویِ دل آرایِ تو را
خاکِ کَف پای تو را ،
چَشمَم به دیدار آمَده ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
دو زُلفُنِت بُوَد تارِ رُبابُم ،
چه می خواهی از این حالِ خَرابُم
تو که با مو سَرِ یاری نداری ،
چرا هر نیمه شو آیی به خوابُم
بلا رَمزی زِ بالای تِه باشه ،
جُنون سِری زِ سودایِ ته باشه
بِصورَت آفرینُم این گَمان بی ،
کِه پِنهان در تَماشای تِه باشه
مو کَز سوته دِلانُم ،
چون نَنالُم
مو کَز بی حاصِلانُم ،
چون نَنالُم
نِشسته بُلبلان با گُل بنالَند ،
مو که دور از گُلانُم چون نَنالُم
خدایا خَسته و زارُم از این دِل ،
شُب و روزان دَر آزارُم از این دِل
مو از دِل نالُم و دِل نالَد از مو ،
زِ مو بِستان که بیزارُم از این دِل
چه خوش بی مهرَبونی دَردِسر بی ،
که یِکسَر مِهرَبونی دَردِسر بی
اگر مَجنون دلَ شوریده ای داشت ،
دلِ لیلی از او شوریده تر بی
زِ دِل مِهر تو ای مَه رَفتنی نِی ،
غَمِ عِشقِت به هَر کَس گُفتنی نِی
ولیکَن داغِ این مَهر و محبت ،
میونِ مردُمون بِنهُفتَنی نِی ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
رَه مِیخانه و مَسجِد کُدام است ،
که هَر دو بَر مَنِ مِسکین حَرام است
نه دَر مَسجِد گُذارَندَم که رِندِی ،
نه دَر مَیخانه کین خَمار خام است
میان مَسجِد و مِیخانه راهی ست ،
غَریبم ، عاشقم آن رَه کدام است
مَرو کَعبه خَرابات است آنجا ،
حَریفَم قاضی و ساقی اِمام است
به مِیخانه امامی مَست خُفتَه ست ،
نمی دانم که آن بُت را چه نام است
زِ حَد بُگذَشت مَستی های ذَرات ،
فَلَک مَست و زَمین مَست و زَمان مست
بیا در باغ و شورِ بُلبلان بین ،
سَمَن مَست و چَمَن مَست ، ارغَوان مَست ...
یکی هم بود
که پنجره جمع می‌کرد
تا آسمانِ بیشتری داشته باشد ...
در حال حاضر 7 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 7 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول