○● چت روم بروبکس بارانی ™●○

[Milik]

ای دل شده مُبتلای عِشقَت ،
تا چَند کِشَم بّلایِ عِشقت
بیگانه شَوَد زِ خویش چون مَن ،
هر کو شَوَد آشنای عِشقَت

بُلبُل صٍِفَت از هِزاردستان ،
هَر لَحظه زَنَد نَوایِ عِشقَت
چون صُبح زِ مِهر می زَنَد دَم ،
تا یافت دِلَم صَفای عِشقَت

اَسرار حَقیقَت آشکار است ،
دَر جامِ جهان نَمایِ عِشقَت
گَر سَر نَرَود به خاکِ بایَد ،
از سَر نَرَوَد هوای عِشقَت

شُد عاشق خسته ، مست و مدهوش ،
از جامِ طَرَب فَزای عَشقَت ...

[Milik]

گُفت مَعشوقی به عاشِق که ای فَتا ،
تو به غُربَت دیده ای بَس شَهرها
از کُدامین شَهر زان ها خوشتَر است ،
گُفت آن شَهری که دَر وِی دِلبَر است

هَر کُجا یُوسُف رُخی باشَد چو ماه ،
جَنَت است آن گَرچه باشَد قَعرِ چاه
بی تو جَنَت دوزَخ است ای جان فَزا ،
با تو زِندان گُلشَن است ای دِلرُبا

هَر کجا تو با مَنی ، مَن خوشدِلَم ،
گَر بُوَد در قَعرِ چاهی مَنزِلَم ...

به تیغَم گر کُشَد ، دَستَش نَگیرم ،
وَگر تیرم زَنَد مِنَت پَذیرم
کَمان اَبرویَت را گو بِزَن تیر ،
که پیشِ دست و بازویَت بِمیرَم

نِگارینا دِل و جانُم ته داری ،
هَمه پیدا و پِنهانُم ته داری
نمیدونُم که این دَرد از که دارم ،
هَمی دونُم که درمونُم ته داری

نمی دونُم دلُم دیوونه ی کیست ،
اسیرِ نَرگِسِ مستونه ی کیست
نمی دونم دل سَرکَشَته ی مو ،
کُجا می گَردَد و دَر خونه ی کیست ...

[Milik]

مرحّبا اِی پِیک مُشتاقان ،
بِده پِیغامِ دوست
تا کُنَم جان از سَر رَغبَت ،
فَدای نامِ دوست

سَر زِ مَستی بَرنَگیرَد ،
تا به صُبحِ روزِ حَشر ،
هَر که چون من در اَزَل ،
یِک جُرعه خورد از جامِ دوست

میلِ من سویِ وِصال و قًصدِ او سویِ فِراق ،
تَرکِ کامِ خود گِرِفتَم تا بَرآید کامِِ دوست

زُلف او دام است و خالَش دانه ی آن دام و من ،
بَر امید دانه ای افتاده ام دَر دامِ دوست ...

[Milik]

شَرابِ نابِ رَحمَت را چه گوییم ،
کَز او دِلداده مَست و دلسِتان مست
زِ دُنیا تا به اقبا گَر بِبینی ،
هَمه رَه کارِوان دَر کارِوان مَست
جَهان مستَند و از مَستی نَدانَند ،
جَهان اَندَر جَهان اَندر جَهان مَست

ای شام زِ کویِ ما گُذَر کُن ،
ای صُبح به حالِ ما نَظَر کُن

زِ کویِ ما گُذَر کُن ای شام ،
به حالِ ما نَظر کُن ای صبح
از ظُلمَلت شَب تَنم بِفرسود ،
یا رب شبِ ظُلمَتم سَحر کن

ای بادِ سَحر بگوی با یار ،
خود را بَرِ تیرِ او سِپَر کن

گَر کُشته شوَم به داغِ هِجرَش ،
بَر کُشته ی خویشتن نَظَر کُن
حافظ اگرَت هوای وصل سَت
بَرخیز هَلا و تَرک سَر کُن ...

[Milik]

تا موج موجِ این بَهر ،
ما نیز رَهسِپاریم ،
با جوی ها بِگویید ،
اِی قَطره های باران ...

[Milik]

دانی که چیست دولَت ،
دیدارِ یار دیدن
در کویِ او گِدایی ،
بَر خُسرَوی گُزیدن

از جان طَمَع بُریدن ،
آسان بُوَد وَلیکَن ،
از دوستانِ جانی ،
مُشکل توان بُریدن

خواهَم شُدَن به بُستان ،
چون غُنچه با دلِ تَنگ ،
وان جا به نیک نامی ،
پیراهَنی دَریدَن

گَه چون نَسیم با گُل ،
رازِ نَهُفته گُفتَن ،
گَه سِر عِشقبازی ،
از بُلبُلان شنیدَن

فُرصَت شُمار صُحبَت ،
کَز این دو راه مَنزِل
چون بُکذَریم دیگَر ،
نَتوان به هَم رسیدَن ...

[Milik]

گُفتا تو از کُجایی ،
کآشُفته می نُمایی
گُفتم مَنم غَریبی ،
از شَهرِ آشنایی

گُفتا سَرِ چه داری ،
کَز سَر خَبَر نَداری
گُفتَم بُر آستانَت ،
دارَم سَرِ گِدایی

گُفتا کِدام مُرغی ،
کَز این مَقام خوانی
گُفتَم که خوش نَوایی ،
از باغِِ بینَوایی

گُفتا به دِلرُبایی ما را چِگونه دیدی ،
گُفتَم چو خِرمَنی گُل دَر بَزمِ دِلربایی ...

[Milik]

گُفتا چِرا چو ذَره ،
با مِهر عِشق بازی
گُفتَم از آنکه هَستَم ،
سَرگَشته ای هوایی

گُفتا بگو که خواجو ،
دَر چَشمِ ما چه بینَد
گُفتَم حَدیثِ مَستان ،
سِری بُوَد خدایی ...

[Milik]

جان بی جَمال جانان مِیلِ جهان ندارد ،
هر کَس که این ندارد حَقا که آن ندارد

با هیچکَس نِشانی زان دِلسِتان ندیدم ،
یا من خَبَر نَدارم ، یا او نِشان نَدارد

هَر شَبنَمی در این رَه ،
صد بحر آتشین است ،
دردا که این مُعما ،
شَرح و بَیان نَدارد

سَرمَنزِل فَراغَت نَتوان زِ دست دادن ،
ای سارِوان فروکِش کاین رَه کَران نَدارد

احوالِ گَنج قارون کایام داد بَر باد ،
با غُنچه باز گویید تا زَر نَهان نَدارَد

کَس در جََهان ندارد یک بَنده همچو حافظ ،
زیرا که چون تو شاهی کَس دَر جهان نَدارَد ...

[Milik]

خوش است ناله ی نای و نَوایِ زیرِ و بَمی ،
دَمی خُجَسته و دَر صُحبَت خُجَسته دَمی

چه رازها که نَگُفتَم ،
کُجاست هَمنَفَسی
چه راه ها که نَرَفتَم ،
کُجاست همقَدَمی

چرا به دَفتَرِ عشق ای خدای لوح و قَلَم ،
به غیرِ حِیرت و حَسرت نمی زنی رَقمی ...